سرترالین تا زلفت

سرترالین از پرمصرف‌ترین داروهای درمان افسردگی است. ایرانی دارد و آلمانی و آمریکایی.

داروی ایرانی عوارضش بیشتر از همه دیده می‌شود. حالت تهوع شدید و تغییر خلق و توهم و سردرد زیاد و این‌ها. آلمانی که با نام آسنترا شناخته می‌شود عوارض کمتری دارد. می‌گویند آمریکایی عوارض خیلی کمتری دارد و تجربه بسیار روان‌تری از درمان را ایجاد می‌کند. اسم داروی آمریکایی زلفت است.

زلفت مدتی است در بازار پیدا نمی‌شود. کسی هم بفروشد، قاچاق است. آسنترا ولی در بازار است. ایرانی هم که فراوان.

‌

تصویر آدمی که از درد مچاله شده، تصویر دردناکی است. من می‌بینم آدم بسیار عزیز زندگانی‌ام، از حالت تهوع و درد مچاله شده، دراز کشیده و حرف نمی‌زند. حالش را که می‌پرسم حتی حرف نمی‌زند که حالت تهوعش بیشتر نشود. غذا نمی‌خورد. سردرد مداوم دارد و معاشرت و رفت و آمد و کارهای روزمره برایش خیلی سخت‌تر است. خیلی از کارهای معمول روزمره‌ش می‌ماند و حال بد روی هم تلنبار می‌شود.

چرا؟ چون داروی آلمانی مصرف می‌کند.

احتمال خوبی داشت اگر قرص آمریکایی مصرف می‌کرد، حالش خیلی بهتر بود.

‌

چرا حالا زلفت در بازار نیست؟ «مرگ بر آمریکا»

‌

‌

احتمالا هم سالانه آمارهای تولید داروهای ایرانی، از جمله همین سرترالین ایرانی، جزو افتخارات و دانشمندان جوان و ما می‌توانیم و نیاز نداریم و این‌ها شمرده می‌شوند.

عزیز من هم مچاله از درد و حالت تهوع.

عزیز آن کسی که گزارش را می‌نویسد و آن کسی که افتخار می‌کند و آن کسی که برای خشنودی او این‌ کارها را می‌کنند، در هنگامه‌ی بیماری حتی در ایران هم نمی‌ماند که ذره‌ای سختش باشد دسترسی به بیماری. مستقیم به صورت پروازی در یک کشور دیگر تحت درمان است.

‌

عزیز من مچاله، و آن یکی با امکاناتی در حد بیمارستان تخصصی اختصاصی در حال افتخار کردن به سرترالین ایرانی.