هزار زندگی

یه ایده‌ای هست، اسمش رو گذاشتم ایده‌ی «هزار زندگی».

ایده‌ اینه که طوری با قضایا مواجه بشم انگار که هزار زندگی قبلا کردم و این یک از اون‌هاست.

مثلا اگه دارم کمپین ایمیل می‌فرستم، یا اگر دارم سایت میزنم، یا اگر معاشرتی ایجاد میکنم، طوری باهاش مواجه بشم که انگار بارها انجامش دادم و این یکی از اون بارهاست. یا تلاش کنم شبیه کسی رفتار کنم، به اصطلاحی رول پلی کسی رو کنم که قدیمی این کاره. مثلا اگر یکی بود که بارها سایت طراحی کرده بود، چه حسی داشت در انجام دادن این یکی طراحی. یا در ارسال این رزومه؟

فکر می‌کنم کسی که بارها انجام داده، این دفعه انجام دادنش خیلی روتنیه. انتظار خاصی نداره از خود کار و بزرگش نمی‌پنداره. فکر نمیکنه اگر نشه چی میشه. یا فکر نمیکنه میتونه این کار رو طوری انجام بده که جهان شگفت‌زده بشه. میدونه اینم یه کاره.

فکر کنم زندگی هم همینه. مثلا کسی که هزار بار زندگی کرده، در میانه‌ی ترافیک وقتی داره میره پیش دوستی، میدونه که انتظار خاصی نمیشه داشت از انسان در ترافیک. این طوری نیست که میشد کارهای خاصی کرد در همین حین. همین پادکست گوش کردن، یا سکوت کردن، یا به ماشینای دیگه نگاه کردن بخشی از همین زندگیه و قرار نیست طور خاصی باشه. قراره بگذره. هزارتای قبلی این طوری گذشت. اینم همین طوری می‌گذره.

منظورم این نیست که بد می‌گذره و ناامیدی و افسردگی ها. نه. منظورم همین قانع بودن به نقص و معمولی و روتین بودنه. قانع بودن به این که زندگی قرار نیست پر از محرک‌های مدام باشه. یا قرار نیست خاص باشه.

یا مثلا وقتی داشتم از معاشرت با دوستی لذت می‌بردم، رول‌پلی هزارمین زندگی بهم این آرامش رو داد که «ببین یک خردمندی که هزار بار زندگی کرده میدونه اگه فلان پروژه عقبه یا میشد فلان کار رو کرد و نکردی، اوکیه. بخش عادی از زندگیه. نگران نباش که چنین چیزهایی هست تو لیست. همین لذت معاشرت رو ببر. هزار بار زندگی کردی و دیدی چیزی نشد و الآن داریم هزار و یکمین بار رو زندگی می‌کنی».

به نظرم میاد بخشی از تسلط به زندگی کردن و لذت بردن ازش، مثل شجاعته. شنیدین میگن شجاعت از اون ویژگی‌های اخلاقی‌ئه که فرقی بین کسی که اداش رو درمیاره و کسی که انجامش میده نیست؟ اینم انگار همین طوره. آدمی وقتی ادای کسی رو در میاره که هزار بار زندگی کرده، کمی راحت‌تر میشه.